Şehit babası Hamdi Ateşli, Elektrik sayacım bozuktu. BEDAŞ’ı kaç kez aradım. Gelip değiştirdiler. Sonra faturalarım okunmuyordu, en son da bana bin 250 lira borç çıkardılar. Hurdacılık yaparak, çöpten kağıt toplayarak geçimimizi sağlıyoruz. Şehit oğluma bile en fazla 50 lira para gönderebildim. Onu da harcayamadan şehit düştü. Oğluma para gönderemiyordum, borcu nasıl ödeyeyim. BEDAŞ’ın avukatları ile görüştüm, ödeyemeyeceğimi söyledim. Dinlemediler.
Ben oğlumu bu vatana şehit verdim. Gencecikti. Arkasında gözü yaşlı eş ve biri beşikte iki çocuk bıraktı. Daha oğlumun bedeni mezarında soğumadı. Sokaktaki bayraklar hala dururken icra takibi başladı.
Ne gariptir ki, utanması gerekenler utanmaz, haksızlığa uğrayanlar utanır bu ülkede. Ateşli ailesi, ziyaretçilerini Haramidere’deki gecekonduya buyur ederken utanıyorlar, eskiciden alınmış koltuklara oturduklarında başlarını öne eğiyorlar. Yoksulun dışında kimse utanmıyor ki. Kime sorsanız kalkınıyoruz, zenginleşiyoruz! Peki bu ne? Tembellikten midir bu yoksulluk!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder